The brain and body need to adapt constantly to changing social and physical environments. A key mechanism for this adaptation is the ‘stress response’, which is necessary and not negative in and of itself. The term ‘stress’, however, is ambiguous and has acquired negative connotations. We argue that the concept of allostasis can be used instead to describe the mechanisms employed to achieve stability of homeostatic systems through active intervention (adaptive plasticity). In the context of allostasis, resilience denotes the ability (...) of an organism to respond to stressors in the environment by means of the appropriate engagement and efficient termination of allostatic responses. In this review, we discuss the neurobiological and organismal factors that modulate resilience, such as growth factors, chaperone molecules and circadian rhythms, and highlight its consequences for cognition and behavior. (shrink)

This book takes readers on a philosophical discovery of a forgotten treasure, one born in the 14th century but which appears to belong to the 21st. It presents a critical, up-to-date analysis of Santob de Carrión, also known as Sem Tob, a writer and thinker whose philosophy arose in the Spain of the three great cultures: Jews, Christians, and Muslims, who then coexisted in peace. The author first presents a historical and cultural introduction that provides biographical detail as well as (...) context for a greater understand of Santob's philosophy. Next, the book offers a dialogue with the work itself, which looks at politics, sociology, anthropology, psychology, ethics, aesthetics, metaphysics, and theodicy. The aim is not to provide an exhaustive analysis, or to comment on each and every verse, but rather to deal only with the most relevant for today’s world. Readers will discover how Santob believed knowledge must be dynamic, and tolerance fundamental, fleeing from dogma, since one cannot avoid a significant dose of moral and aesthetic relativism. Subjectivity, within its own codes, must seek a profound ethics, not puritanical but which serves to escape from general ill will. Santob offers a criticism of wealth and power that does not serve the people which appears to be totally relevant today. In spite of the fame he achieved in his own time, Santob has largely remained a vestige of the past. By the end of this book, readers will come to see why this important figure deserves to be more widely studied. Indeed, not only has this medieval Spanish philosopher searched for truth in an unstable, confused world of contradictions, but he has done so in a way that can still help us today. (shrink)

Hay que entender que los cambios súbitos de todo tipo que nos están afectando globalmente, demuestran claramente que los modelos puramente racionales resultan ser insuficientes para dar respuesta a las complejidades de este mundo. Pero también, hay que entender que los modelos no puramente racionales han sido de difícil lectura y de poca aceptación. Pienso que este es el caso de la Crítica del Juicio. La falta de sensibilidad respecto de la apreciación de esta obra puede deberse a que la (...) misma ha sido calificada en nuestros días como el trabajo arquetípico del postmodernismo, revelando las contradicciones inherentes a toda idea de conocimiento, racionalidad, cultura y arte... “Ya no es el paradigma del clasicismo, ni del formalismo, la última del trio de las tres grandes Críticas se ha convertido de pronto, en el símbolo del deconstruccionismo”. También consideraremos a esta obra, como centro del sistema kantiano, un modelo para los sistemas complejos. Así que luego de señalar I- las discrepancias de Bauman con la Crítica del Juicio, veremos II- las correspondencias de esta obra con los axiomas del postmodernismo, y III- con los sistemas complejos. Luego IV- presentaremos un proyecto de rehabilitación de esta obra, y en V- ‘proyecciones sobre el presente’, expondremos el pensamiento de Bauman y Jonas señalando que no es el futuro, sino el presente de las condiciones globales de la vida humana y la existencia misma de la especie lo que está en peligro inminente. La metafísica de la moral de Jonas, aplicada a una ‘Moralidad sin Concepto,’ cierra el circulo de la nueva moralidad propuesta. Incluímos al final un apéndice sobre el supremo bien. (shrink)

La interioridad de lo viviente ha sido ignorada en una descripción científica del comportamiento humano. Hoy en día, sin embargo, la autopoiesis como paradigma de auto-organización, ha continuado incorpo- rando esos primeros atisbos de la interioridad de lo viviente que Kant desarrolló en la tercera Crítica. No hay organismo sin teleología y no hay teleología sin interioridad, nos dice, y sin un segmento teleológico el proyecto total de la moral se vuelve ininteligible. Hay un cambio de una ética basada en (...) el imperativo categórico a una moralidad sin concepto basada en otro aspecto del imperativo categórico presente en la estética kantiana. Con F.Varela surge la convicción de la inminencia de un cambio de paradigma que se trasluce como la primacía de lo concreto y la oposición a todo análisis deliberado e intencional. Estas características ya se habían manifestado en Kant y en Husserl como el cambio de lo exterior a lo interior, donde prima el abandono de toda regla o principio y la contundencia de la evidencia intuitiva. Se han de reconocer la importancia de los impulsos pre-conscientes y los instintos, por lo cual he incluido un Apéndice. Este camino dio lugar a las experiencias límite de lo sublime y de la epojé ética universal, la cual, según N. Depraz, filósofa francesa especializada en Husserl, no tienenada de misterioso o esotérico aunque está lejos de ser autoevidente. (shrink)

In his prefatory epistle dedicating his Naturalis Historia to Vespasian, the elder Pliny takes great pains to plead that his magnum opus is unworthy of the emperor: ‘maiorem te sciebam, quam ut descensurum hue putarem’ . Continuing in this vein, Pliny goes on to say ‘praeterea est quaedam publica etiam eruditorum reiectio’, and appeals for support to the great Cicero: ‘utitur ilia et M. Tullius extra omnem ingenii aleam positus, et, quod miremur, per aduocatum defenditur’ . Cicero's aduocatus is (...) the satirist Lucilius, from whom a mangled fragment in trochaic septenarii is then quoted: ‘nec doctissimis. Manium Persium haec legere nolo, Iunium Congum uolo.’ The sense of this fragment, which Pliny very probably quoted from the now-lost beginning of Cicero's preface to his De Re Publica, can be restored from Cicero, De Oratore 2.25: ‘nam ut C. Lucilius…dicere solebat ea quae scriberet neque ab indoctissimis se neque a doctissimis legi uelle, quod alteri nihil intelligerent, alteri plus fortasse quam ipse; quo etiam scripsit “Persium non curo legere” , “Laelium Decimum uolo” : sic ego…’. This latter passage has allowed the former to be restored, to some extent exempli gratia, to the following form in Warmington's and Krenkel's editions of Lucilius. (shrink)

Makalede İlâhî vahyin insanın ontolojik gerçekliğini göz ardı etmediğini, ontolojik gerçekliği üzerinden insanlara mesaj verdiği konusu ele alınmıştır. Bu durum, rüya ve şeriatlerin farklılığıyla ispat edilmeye, bu fikre temayül gösteren ancak Kur’ân hakkında olumsuz bir argüman olarak kullanan Montgomery Watt gibi müsteşriklere de cevap verilmeye çalışılmıştır. Bu yapılırken ilk önce bilinçaltının anlaşılması hususunda bazı örnekler verilmiş sonra rüya sembollerinde baskın olan kültürel unsurlara temas edilmiştir. Rüyalardaki sembollerin şekillenmesinde mantıksal bağı irdeleyen İslam ulemasının açıklamalarına ve rüya tevillerine de yer verilmiştir. Bu (...) yorum ve tevillerden anlaşıldığı kadarıyla insanlarda ortak görülen sembollerin Jung’un arketip, İslam ulemasının ise zihinsel kalıp ve manaların elbisesi dediği bir nevi kültürün kodlarından oluşan bilinçaltı alfabesi tarafından formlaştığı anlaşılmaktadır. Dini değer ve ifadeler Müslüman kültürde en dominant öğeler olduğundan Müslüman yorumcular genelde rüya sembollerini Kur’an ve hadisteki sözler veya bu sembolleri çağrıştıran ifadelerle yorumlamaya çalışmışlardır. Bu mantıktan hareketle tefsirde büyük problem olarak görülen Hz. İbrahim’in, oğlu İsmail’i kurban etme olayı ele alınmış ve nasıl anlaşılmasının gerektiği üzerinde durulmuştur. Bunun, baskın kültür altında sembolleşen bir rüya olduğu ve İsrail Oğullarına ‘Bakar’ kesme emriyle toplumun yanlış algısının değiştirilmesinin amaçlanması gibi çocukların tanrılara kurban edildiği ortamdaki yanlışlığın giderilmesi, kurban ritüelini tebdil edilmesinin amaçlandığı ifade edilmiştir. Daha sonra şeriat-ontolojik gerçeklik ilişkisi irdelenmiş, dinde bütün insanların ortak fıtratının esas alındığı ve bundan dolayı dinin bütün insanlar için değişmeyen bir olgu, şeriatlerin ise kültürün baskın olduğu ve dolayısıyla bir yönüyle ilişki içinde olduğu toplumsal bilinçaltı olduğu vurgulanmıştır. Kur’ân’da, dinin temel prensipleri ve resullerin üzerine birleştikleri kapsamlı şeriat kanunları dile getirilmiştir. Genel hatlarıyla din, Allah’ın varlıkları üzerine yarattığı (insanın tabiatının kolektif değişmezliğine dayalı) ve bütün mahlûkata sevimli geleni, marufu emretmeyi, münkerden nehyi, temiz şeyleri helal eden, zararlı olan şeyleri haramı eden emirleri içermektedir. İslam ulemasına göre bütün semavi dinlerde esas olan Allah’a, meleklerine, resullerine, kitaplarına ve ahiret gününe iman etmek, insanın yaptığı takdirde Müslüman olacağı fiilleri işlemektir. Bu iman da doğal olarak dünyadan yüz çevirmeyi, ahirete yönelmeyi, güzel ahlakı edinmeyi ve kötü ahlaktan da kaçınmayı gerektirir. Ancak şeriatlar ise birbirinden farklılık gösterebilir. Çünkü şeriatlar dinin indiği toplumun hallerini ve maslahatlarını esas aldığından değişiklik arz eder. Şeriatların farklılaşmasında toplumsal bilinçaltının göz ardı edilmediğini göstermek bağlamında Kur’ân’dan örnekler verilmek suretiyle savunulan tez ispat edilmeye çalışılmıştır. Bunlardan birisi, Kur’ân’da Arapların ortak duygularının esas alınması, kültürel bazı unsurların kullanılması, bir diğeri de yabancı isimlerin Arapların ifade ettiği şekliyle, ümmi anlayışa uygun kullanılmasıdır. Ayrıca bu konuda bazı helal yiyeceklerin Yahudilere haram kılınması ve diğer şeriatlerde yer alan bazı farklılıklar üzerinde durulmuştur. Helal yiyeceklerin haram kılınması konusunda Hz. Yakub’un yakalandığı ağır hastalıktan iyileştiği takdirde sevdiği yiyecekleri yememeyi nezretmesi, buna bağlı olarak iyileşince deve eti ve sütünü yiyip içmemesi, daha sonra çocukları ve ümmetinin de bu yiyeceklerden uzak durması sonucunda Tevrat’ta bunların haram kılınması örneği üzerinde durulmuştur. Bu örnek, şeriatlerin farklılaşmasının nedeninin bir şeye karşı tavrın toplumsal bir alışkanlık halini almasının sonucu olduğu ifade edilmiştir. Nitekim teravih namazının Müslümanlarca toplu kılınması ve buna devam edilmesi durumunda farz kılınır endişesiyle evlerinde kılmalarını tavsiye eden Allah Resulünün endişesinin de bunu pekiştirdiği dile getirilmiştir. Diğer şeriatlerde bazı farklılıklar konusunda ise orucun öncekilere farz kılınmasına rağmen keyfiyetinin farklı olması üzerinde durulmuştur. Aynı şekilde namaz, zekât ve haccın semavî dinlerinin hepsinde olmasına rağmen keyfiyetinin değiştiği örneklerle izah edilmiştir. Bu doğrultuda milletlerin yaşam tarzlarının ve kültürünün dolayısıyla toplumsal bilinçaltı şeriatlerin farklılığında gözönüne alındığı ifade edilmiştir. Nitekim İsâ peygambere tabi olanların kendilerine emredilmemekle birlikte Allah’ın rızasını elde etmek için ruhbanlığı kendilerine farz kılmaları ve buna devam etmeleri karşısında Allah’ın buna itibar ederek, ruhbanlıkta bulunanlara ücretlerini verdiğini ifade etmesi de bu durumu pekiştirmektedir. Sonuç olarak din ve dine taalluk eden her şeyin insanlığın ortak fıtratını esas aldığını, şeriatten şeriate değişiklik gösteren unsurların da kültürel ve bir yönüyle toplumsal bilinçaltıyla ilgili olan hususlar olduğu ortaya konulmaya çalışılmıştır. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:THE SUBSTANTIAL UNITY OF MATERIAL SUBSTANCES ACCORDING TO JOHN POINSOT JOHN D. KRONEN The University of St. Thomas St. Paul, Minnesota EVERY SUBSTANCE metaphysician must answer several difficult questions peculiar to his or her ontology. In this paper I will examine John Poinsot's answer to two of these questions, one concerning the nature of the form of substantial composites, and one concerning which material objects are substantial composites. I (...) shall argue that Poinsot's answers to these questions show the untenability of a structuralist view of substantial form and of a reductive materialist view of living beings. But before considering these questions I must briefly outline Poinsot's view of what the general nature of substance is, as explained in his treatise on material logic.1 Poinsot's Account of Substance in General In the section of his Material Logic concerned with the categories Poinsot gives a succinct account of the nature of substance 1 Cursus Philosophicus thomisticus; vol. I, Ars logicae prima et secunda pars, ed. P. Beato Reiser (Turin, Italy: Marietti, 1820), Q. XV, pp. 523-527. It should be noted that I am not concerned in this paper with describing either the psychological origin of the notion of substance, or of justifying it against phenomenalism. My only aim is to show how such a view of substance leads to a certain notion of form when it is applied, so to speak, to material objects. For an interesting account of the origin of the concept of substance in Poinsot see John Deely, Tractatus De Signis: The Semiotic of John Poinsot (Los Angeles, Berkeley, and London: The University of California Press, 1985), p. 86, n. 16. Deely takes it that Poinsot has a deeper categorial scheme than that of Aristotle from which the latter's scheme "emerges," as it were. In this article, then, I am not concerned with that deeper scheme which Deely refers to in this interesting note. 599 600 JOHN D. KRONEN in general and of its relation to the supposit and to the act of existing. He notes that by " substance " narrowly considered is meant that kind of essence to "which it is due to exist in itself as opposed to that kind to which it is due to exist in another" (i.e., an accident).2 He defends this as the primary " definition " 3 of substance against the other definition of it which is " that which stands under accidents," on the grounds that a thing must exist in itself, at least ontologically speaking, before it can support accidents 4 and that to define substance as that which supports accidents is to define it in relation to other things, not itself. This point is important because many modern and contemporary philosophers who have attacked the notion of substance have done so by arguing that there are no beings which stand under accidents. For Poinsot this attack, even if successful, would show that there are no accidents, not that there are no substances. Poinsot insists that " substance " connotes a quiddity to which to exist in itself is due since actual existence does not belong to the essence of any created thing.5 Further, Poinsot insists that to exist in itself " connotes more than a mere negation of existing in another; rather it connotes a positive perfection." This is because to exist in a dependent way is to exist in an imperfect way, so to exist independently must be to exist in a more perfect way.6 Finally, Poinsot distinguishes between the substance and the supposit. The substance is the complete nature of the thing, while 2 Ibid., p. 523. a " Substance " as a supreme genus cannot strictly be defined since it cannot be differentiated from any higher genus. 4 Haec autem proprietas existendi per se intelligitur vel secundum considerationem absolutam et in ordine ad se, et sic dicitur subsistens, quasi non indignes alio ut sustentetur, sed in se sistens; vel dicitur secundum habitudinem ad alia, quatenus ilia sustentat in esse, et sic dicitur non solum subsistens, sed etiam substans. Ibid., p. 523. 5 ••• esse actu per se vel in alio non est ipsa quidditas substantiae vel accidentis, quia esse seu existere in nulla quidditate creata... (shrink)

إنّ الإنسان يستطيع أن يتجرّد من كلّ شيء إلا من نفسه التي هي عماد شخصيته وأساس ذاته، وإذا كانت الحقائق الكونية والمعارف المتنوعة تصل إلينا بالوساطة، فهناك حقيقة واحدة ندركها إدراكًا مباشرًا، ولا نشكّ فيها لحظة؛ لأن عملها دائمًا يشهد بوجودها، ألا وهي النفس، فالتفكير هو الدليل القاطع على وجود النفس. فَجُلّ اهتمام ابن سينا كان إثبات حقيقة مغايرة للجسم ومتميّزة عنه كلّ التميز، ولكي يثبت وجود هذه الحقيقة اعتمد على بعض الظواهر التي لا يمكن تفسيرها تفسيرًا ماديًّا، ورأى أنها (...) تستلزم قوة كامنة ومبدأ خفيًا هو النفس. يجيب هذا الكتاب عن الأسئلة الآتية، كما هي في فلسفة ابن سينا المنتشرة في كتبه الفلسفية: ما حقيقة الإنسان؟ وما الغاية من وجوده؟ ما تصوُّر ابن سينا للنفس؟ من أين جاءت النفس؟ وما علاقتها بالبدن؟ وما مصيرها بعد موت الإنسان؟ ما علاقة الإنسان بالله، والكون، والآخر في المجتمع؟ ما مسؤولية الإنسان؟ وما حدود هذه المسؤولية؟ كيف يُحقّق الإنسانُ سعادته؟. (shrink)

Book Information Strong Hermeneutics: Contingency and Moral Identity. By Nicholas H. Smith. Routledge. London. 1997. Pp. x + 197. Paperback, £14.99.

The article summarizes and critically analyzes the encyclical letter of Pope Benedict XVI “Deus Caritas est.” This document discusses “diaconia” in the Roman Catholic Church in view of its biblical and theological foundations, its characteristics, and the position of works of mercy within the general self-understanding of the church. In going beyond the text, the author emphasizes the political dimension of church-based charity, the need to respond to the challenge of the principle of solidarity by contemporary neoliberal tendencies, and the (...) relationship of the church to those employed in the service of her diaconia. (shrink)

Morocco; Andalusia (Spain); intellectual life; philosophy; history.

Objective:To evaluate the effect of an intervention on the understanding and use of DNR orders by physicians; to assess the impact of understanding the importance of involving competent patients in DNR decisions.Design:Prospective clinical interventional study.Setting:Internal medicine department (70 beds) of the hospital of La Chaux-de-Fonds, Switzerland.Participants:Nine junior physicians in postgraduate training.Intervention:Information on the ethics of DNR and implementation of new DNR orders.Measurements and main results:Accurate understanding, interpretation, and use of DNR orders, especially with respect to the patients’ involvement in the (...) decision were measured. Junior doctors writing DNR orders had an extremely poor understanding of what DNR orders mean. The correct understanding of the definition of a DNR order increased from 31 to 93% (p<0.01) after the intervention and the patients’ involvement went from 17% to 48% (p<0.01). Physicians estimated that 75% of their DNR patients were mentally competent at the time of the decision.Conclusion:An intervention aimed at explaining the ethical principles and the definition of DNR orders improves understanding of them, and their implementation, as well as patient participation. Specific efforts are needed to increase the involvement of mentally competent patients in the decision. (shrink)

Molla Halil’e göre insanların bu dünyada yaptıkları iyiliklere karşılık Yüce Allah onları ahirette lütfuyla nimetlendirecek ve Cennetine koyacaktır. Bu, Allah’ın insanlara bir va‘didir. Allah va‘dinden asla dönmez. Çünkü Allah’ın va‘dinden dönmesi, O’nun hakkında bir eksiklik sayılır. Ancak bu durum O’nun için vucûbiyet ifade etmez. Vucubiyet kavramı çeşitli anlamlarda kullanıldığı için anlam kargaşasına yol açabilir. Buna sebebiyet vermemek için kelamda özellikle de bu makalede “zorunluluk” anlamına kullanılacak olup bazen gereklilik anlamı da ihtiva edebilir. Allah, kötülük yapanları ise adaletiyle cezalandıracaktır. Bu da (...) Allah’ın va‘îdi olup, va‘îdi’nden dönebilir. Bu, O’nun hakkında bir noksanlığa sebebiyet vermez. Çünkü cezalandırmaktan vazgeçmesi Allah’ın merhametinin ve lütfunun bir sonucudur. Bununla birlikte ne va‘d ve ne de va‘îd Allah’a vacip değildir. Molla Halil’e göre, büyük günah insanı imandan çıkarmaz. Mu‘tezile’ye göre büyük günah işleyen kimse dünyada ne mümin olur ne de kâfir ikisinin arasında bir yerde durur. Buna da fasıklık denir. Haricîlere göre ise, ister büyük, isterse küçük olsun, her türlü günah sahibini iman dairesinden çıkarır ve küfür dairesine dahil eder. Molla Halil’e göre, ahiret hayatı ruh ve cesetle birlikte olacaktır. Bu üm-metin günahkârlarına peygamberler, şehitler ve salih kimseler şefaat edecek-tir. Mu‘tezile‘ye göre şefaat sadece iyilerin derecesinin yükselmesi içindir. Günahkârlar için şefaat olmayacaktır. Günahkâr müminler Cehenneme girseler de ebedi kalmayacaklar. Kâfirlerin azapları ise devamlı olacak ve bunlar ebedi olarak Cehennemde kalacaklardır. Biz bu makalede önce sevap ve İkâb kelimelerinin lügat ve ıstılah anlamları üzerinde duracak, sonra bu bağlamda ayet ve hadislerde verilen bilgileri ve bunların açıklamalarını ele alacağız. Daha sonra Molla Halil’in bu konulara dair görüşlerini sunmaya çalışacağız. Onun sevap ve İkâb ile ilgili tanımlarını, bunların sonuçlarına dair yaşanacakları ve varılacak yerleri ele alan yaklaşımlarını sunmaya çalışacağız. Burada farklı görüşlere sahip olmaları nedeniyle çoğunlukla Mu‘tezile’nin ve az da olsa Haricilerin görüşlerine de mukayese oluşturması için değineceğiz. Burada sadece Molla Halil’in görüşlerini değil, onun içinden geldiği Ehli Sünnetin görüşlerini, sünni kaynakları temel alarak aktarmaya çalışacağız. (shrink)

Historical study of Islam and science including hadith, theology and Islamic philosophy etc.